Μητέρα του ήταν η Ευρυνόμη κόρη του βασιλιά Νίσου των Μεγάρων.
Ο ήρωας αυτός, ονομάστηκε έτσι μετά από το φόνο ενός τυράννου της Κορίνθου, του Βέλλερου, που έγινε από καθαρή σύμπτωση. ( Βελλεροφόντης = ο φονιάς του Βέλλερου ).
Τότε εκείνη διέβαλε τον Βελλεροφόντη στον Προίτο ότι προσπάθησε να την αποπλανήσει και του ζήτησε να σκοτώσει τον καβαλάρη του Πήγασου.
'Έτσι ο Προίτος αποφάσισε να στείλει τον Βελλεροφόντη στη Λυκία, στον πεθερό του Ιοβάτη, γιατί δεν ήθελε σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της φιλοξενίας να τον σκοτώσει ο ίδιος.
Ο Ιοβάτης δέχτηκε τον Βελλεροφόντη με γιορτές και τον φιλοξένησε εννιά μέρες κατά τη διάρκεια των οποίων θυσίασε και εννιά ταύρους για τις τελετές που έκανε προς τιμήν του και τη δέκατη μέρα άνοιξε το γράμμα του γαμπρού του.
Εκείνο που σκέφτηκε ο Ιοβάτης όταν διάβασε την εντολή του Προίτου να σκοτώσει τον Βελλεροφόντη, ήταν να του αναθέσει να εξοντώσει το φοβερό ζώο τη Χίμαιρα που είχε αναθρέψει ο βασιλιάς της Καρίας Αμισοδάρης ο Βελλεροφόντης δέχτηκε την εντολή του Ιοβάτη.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που είχε η επιχείρηση αυτή, ήταν οι φλόγες που έβγαζε η Χίμαιρα και που τις εκσφενδόνιζε σε μεγάλη απόσταση.
Όμως σε αυτό βοήθησε ο περίφημος Πήγασος που πέταξε ψηλά με τον αναβάτη του κι έτσι ο ήρωας έριχνε από το ύψος που ήθελε τα βέλη του στη Χίμαιρα.
Μετά την εξόντωση της Χίμαιρας ο Ιοβάτης έστειλε τον Βελλεροφόντη εναντίον του λαού των Σολύμων που ήταν άγριοι και πολεμόχαροι.
Όταν ο ήρωας νίκησε και τους Σόλυμους, πήρε εντολή να πολεμήσει τις Αμαζόνες. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο νικηφόρο.
Τελικά, μην ξέροντας τι να κάνει για να τον εξοντώσει ο Ιοβάτης, συγκρότησε μια ομάδα επίλεκτων ανδρών οι οποίοι έστησαν μια ενέδρα για να τον σκοτώσουν.
Ο Βελλεροφόντης τους νίκησε και αυτούς. Τότε ο βασιλιάς της Λυκίας πείστηκε ότι ο ήρωας αυτός είχε θεϊκή καταγωγή, του φανέρωσε την εντολή που είχε πάρει από τον Προίτο και από θαυμασμό και εκτίμηση τον κράτησε κοντά του τον έκανε γαμπρό του και του άφησε αργότερα το Βασίλειο του.
Από τη Φιλονόη την κόρη του Ιοβάτη ο Βελλεροφόντης απόκτησε τον Ίσανδρο και τον Ιππόλοχο και μια κόρη τη Λαοδάμεια.
Από τον Ιππόλοχο γεννήθηκε ο Γλαύκος και από τη Λαοδάμεια ο Σαρπηδόνας οι οποίοι διοικούσαν το στράτευμα των Λυκίων στον τρωικό πόλεμο.
Οι δυο εγγονοί του Βελλεροφόντη ξεχώρισαν ανάμεσα στους ήρωες των Τρώων, όπως αναφέρει στην Ιλιάδα ο 'Όμηρος.
Αυτό είναι ένα ακόμα από τα στοιχεία που αποδεικνύουν την κοινή ελληνική καταγωγή των πολεμιστών Αχαιών και Τρώων.
Λένε για το τέλος του Βελλεροφόντη, ότι πολύ αργότερα από έπαρση θέλησε ν' ανέβει στον 'Όλυμπο να δει την κατοικία του Δία με το φτερωτό του Πήγασο ή ακόμα να πάρει μέρος στο συμβούλιο των θεών.
Ο Δίας όμως οργίστηκε από τη ματαιοδοξία και έτσι με δική του εντολή το θεϊκό άλογο γκρέμισε από τα ύψη τον αναβάτη του και τον σκότωσε.
Ο Πήγασος επέστρεψε στον Όλυμπο όπου ανήκε. '
Έφερνε την αστραπή στο Δία κι υπηρετούσε τη θεά Ηώ (Αυγή) που ξημέρωνε τη μέρα.
Στην Κόρινθο και στη Λυκία τιμούσαν τον Βελλεροφόντη σαν ήρωα, ενώ ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα τις φιλικές σχέσεις του με τον Οινέα, το βασιλιά της Καλυδικίας.
Η Χίμαιρα
Γεννήθηκε από τον Τυφώνα και την 'Εχιδνα κι έμοιαζε με κατσίκα και λιοντάρι, Λένε πως είχε πολλά κεφάλια κατσίκας κι ένα λιονταριού και ένα φίδι για ουρά. 'Ήταν φοβερή στην όψη κι έβγαζε φλόγες από τα στόματα και τα ρουθούνια της.
Λεηλατούσε τις καλλιέργειες κι έκανε πολλές καταστροφές. Η Χίμαιρα ήταν όμως τόσο επικίνδυνη που ο Ιοβάτης πίστεψε πως έστελνε τον Βελλεροφόντη σε βέβαιο θάνατο, ζητώντας του να την εξολοθρέψει.
Ο Πήγασος
0 πήγασος ήταν το θαυμαστό φτερωτό άτι που σύμφωνα με το μύθο ξεπήδησε από το λαιμό της Μέδουσας, όταν ο Περσέας της έκοψε το κεφάλι, μαζί με τον ήρωα Χρυσάορα που ήταν κι αυτός όπως κι ο Βελλεροφόντης γιος του Ποσειδώνα, με τη διαφορά ότι ο απόγονος του Σίσυφου ήταν θνητός.
Ο Βελλεροφόντης ζήτησε από τον πατέρα του ένα φτερωτό άλογο κι εκείνος του το δώρισε.
Δεν είχε όμως ακόμα βρεθεί το χαλινάρι για να πιαστεί αυτό το υπέροχο ζώο.
Τότε η θεά Αθηνά του χάρισε ένα χρυσό χαλινάρι που μ'αυτό μπόρεσε να δαμάσει τον φτερωτό πήγασο.
Μετά από αυτό ο ήρωας θυσίασε στον Ποσειδώνα και στην Αθηνά για να τους τιμήσει.
